Vechtend tegen mijn tranen
Wanhoop als een vallend blad
Pijn als een afbrekende tak
De onherstelbare vernielingen
Niets keert ooit nog terug
Wachtend op de koude winter
Zo bang om te bevriezen
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
-
Augustus 2007 begon ik voor de grap te bloggen op Windows Live Spaces .Al binnen een uur had ik het eerste vriendschap verzoek van A die nog...
-
Ohh wat heb ik altijd een hekel aan een bril gehad ,vond ze altijd zo truttig staan echt vreselijk .3 jaar heb ik mezelf ooit gekweld met v...
-
Ik vind dit nog altijd zo'n lief en ontroerend nummer .Hoezo te jong ? Zelf was ik 16 toen ik mijn man ontmoette en het voelde direct...
Zolang je zo'n mooie gedichten schrijft zal het bevriezen wel meevallen ;)
BeantwoordenVerwijderenJe schrijft heel mooi ... je woorden zullen niet bevriezen
BeantwoordenVerwijderendat is prachtig Elisabeth
BeantwoordenVerwijderenhet is een gedicht dat verwarmd , dus al komt wel
ik zie pompoenen het liefst op het veld of in een tuin
ik ben ook niet zo traditioneel en geef niks om al die feestdagen zoals nu straks dat hallowie :)
ja mooie kunst hé met die poezen , die lenen zich daar ook goed voor
slaap wel groet
Prachtig gedicht heb je geschreven. Ik hoop dat geen strenge winter komt. Daar heb ik zo hekel aan.
BeantwoordenVerwijderenDan kunnen hoop mensen niet naar buiten. Herfst gaat wel voor de mensen. Bladeren hebben prachtig kleuren. Je ziet verschil van bomen. Fijne dag gewenst.
Lieve groetjes van ons.
onder het bladerdek
BeantwoordenVerwijdereneen sprei van warme bescherming
wacht stilletjes het voorjaar
Wat een prachtig gedicht Elisabeth, zo passend bij de herfst.
Lieve groet,
Hilly
Lees veel verdriet in je woorden waarbij het loslaten volgens mij hier de hoofdrol speelt. Is altijd moeilijk maar net als bomen kunnen mensen ook sterk wezen. En is het soms ook erg goed om de minder goede bladeren los te laten waardoor nieuw leven kans krijgt zich te ontplooien.
BeantwoordenVerwijderen